Prezydent jako ojciec narodu, kobieta wciąż tylko tłem [OPINIA]

„`html

Magdalena Biejat prowadziła dynamiczną kampanię, znakomicie radząc sobie w debatach i nie ustępując polemistom. To właśnie jej pytanie o podatek katastralny zapoczątkowało dyskusję na temat kawalerki Jerzego, którą w niejasnych okolicznościach przejął Karol Nawrocki. W momencie, gdy Rafał Trzaskowski zawahał się, przyjmując od Nawrockiego tęczową flagę i schował ją za siebie, Biejat wykazała determinację – przechwyciła symbol ruchu LGBTQ, podkreślając, że nie ma powodu wstydzić się tego znaku.

Społeczne postrzeganie kobiet w polityce

Joanna Senyszyn, samodzielnie określająca się mianem imperatorki galaktyki i wyróżniająca się czerwonymi koralami, zdobyła dużą popularność w mediach społecznościowych – zwłaszcza na TikToku, gdzie zjednała sobie młode pokolenie. Pomimo wyrazistych kampanii obu kobiet, rezultaty wyborcze okazały się rozczarowujące: Magdalena Biejat zdobyła 4,23% głosów, plasując się na siódmym miejscu z trzynastu kandydatów, zaś Joanna Senyszyn uzyskała 1,09% i zajęła dziewiątą lokatę.

Chociaż uzyskany przez Biejat wynik był najwyższym, jaki osiągnęła kobieta w wyborach prezydenckich po 1989 roku, nadal jest to rezultat daleki od przełomu. Kobiety w Polsce nie przebijają się na najważniejsze stanowiska polityczne. W 1990 roku, spośród szesnastu kandydatów na urząd prezydenta nie było żadnej kobiety. W 1995 roku jedyną kobietą startującą była Hanna Gronkiewicz-Waltz, uzyskując 2,76% głosów. Wyniki pozostałych kandydatek nigdy nie przekroczyły 5%, a żadna nie awansowała do drugiej tury.

Przyczyny ograniczonej obecności kobiet na najwyższych stanowiskach

Społeczeństwo wciąż postrzega prezydenta jako symbol ojcostwa narodu, natomiast kobieta jest traktowana jedynie jako uzupełnienie tej roli.
Przez ponad trzy dekady demokracji nie uregulowano formalnie statusu pierwszej damy, a jej rola nie jest wynagradzana przez państwo.
Pomimo deklaracji o równouprawnieniu, polityka wobec kobiet jest często powierzchowna i sprowadza się do ocieplania wizerunku liderów poprzez obecność kobiet na spotkaniach czy zdjęciach, bez przekazania im faktycznej władzy.

Nawet najbardziej postępowe ugrupowania na czele mają mężczyzn, jak Czarzasty i Biedroń w Lewicy. Wprowadzone kwoty na listach wyborczych gwarantują 35% miejsc kobietom, zamiast pełnego parytetu, który mógłby realnie zmienić krajobraz polityczny.

Kobiety na stanowiskach rządowych

Nawet gdy kobieta obejmuje funkcję szefa rządu, najczęściej dzieje się tak z woli partyjnego przywódcy. Ewa Kopacz została premierem po decyzji Donalda Tuska, który wyjeżdżał do Brukseli i chciał zachować kontrolę nad partią oraz rządem. Podobnie Beata Szydło, która, choć była jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci w swoim środowisku, została błyskawicznie odsunięta, gdy pojawiła się potrzeba zmiany na stanowisku – najpierw obroniona w głosowaniu w Sejmie, tego samego dnia została zastąpiona przez Mateusza Morawieckiego.

Podsumowanie sytuacji kobiet w polityce

Brak przełomowego sukcesu kobiety w wyborach prezydenckich w Polsce przez ponad trzy dekady.
Obecność kobiet na listach wyborczych i stanowiskach funkcjonuje głównie dzięki presji ruchów społecznych i feminizmu.
Kobiety w polityce wciąż muszą mierzyć się z utartymi schematami i dominacją mężczyzn w procesach decyzyjnych.

Perspektywy na zmiany

Do dziś Polska nie doczekała się liderki pokroju Angeli Merkel, która potrafiła zdobyć najwyższe stanowisko w państwie dzięki własnej niezależności politycznej. Dominacja mężczyzn w polityce jest nadal widoczna, a na dynamiczną przemianę zapewne trzeba będzie jeszcze poczekać.

„`